Simon de la Bella

Deze was voor de oorlog tweede voor zitter van het N.V.V. Direct nadat de nazi's het N.V.V. hadden overweldigd, werd hij ontslagen. Niet lang daarna is hij gevangen genomen en na eerst in Amsterdam in de gevangenis te zijn opgesloten is hij later overgebracht naar een concentratiekamp in Duitsland. Wat hem daar is overkomen laat zich slechts denken, alleen uit het feit dat hij Jood was. Hij is dan ook in het kamp gestorven, doch wij weten niet precies onder welke omstandigheden. Met hem is een bekwaam strijder voor de zaak der arbeiders heen gegaan. Zijn nagedachtenis blijft bij allen die het wel menen steeds in hoge ere. Op de eerste Meidag van 1941 heeft hij in een concentratiekamp een gedicht gemaakt, dat hij naar ons land heeft weten te smokkelen. Het is een ontroerend gedicht en wij plaatsen het hieronder.Een laatste groet Een levensteken en een groet, Een stemmingsbeeld van het gemoed; De studie en het werk ten spijt; Eentonigheid . . . De dagen zonder doel, Een rusteloos gevoel, Tot dragen van het lot bereid, Gelatenheid.Verlangen naar het vrije leven, De krachten weer te kunnen geven Aan allen, die met zorg belaân, Met moeite door het leven gaan. Verlangen naar het bos, de hei, De zee, het strand, de groene wei, Naar 't weerzien, ook der maats in tal . . . Als eens de zon weer schijnen zal ! Sluiten