Klaas Bennink

“Dekken, mannen!”, wordt er geschreeuwd en een groepje mannen rent zo snel ze kunnen naar hun schuilplaats. Daarin dekken ze zich als buiten de granaten ontploffen en de aarde omhoog spat. Even later is er een ogenblik vuurpauze. Ze kijken rond. Is iedereen er? Nee, niet allemaal! Waar is Bennink? Even later vinden zijn maten hem: vlakbij de ingang, buiten, gesneuveld, dood.

We schrijven 13 mei 1940. Drie dagen terug waren de Duitsers met groot geweld ons land binnengevallen. Overal werd nog zwaar gevochten: bij Kornwerderzand, aan de IJssellinie, in Rotterdam… Behalve op de Afsluitdijk waren de Duitse troepen overal door de Nederlandse linies gebroken of stonden op punt om door te breken. De superieure aanvalsmacht was geen partij geweest voor de Nederlandse soldaten. De Grebbelinie bood nog enkele dagen weerstand. Maar ook die weerstand werd met grof geweld opgerold. Overal regende het granaten op de eenvoudige grondversterkingen en de tot de tanden bewapende SS-ers van de Standarte “Der Führer” braken alle tegenstand. Tientallen militairen sneuvelden. Ook Klaas Bennink. Ergens tussen Rhenen en Driebergen is hij gevallen. Voor hem was de oorlog voorbij. Maar ook zijn leven.

Klaas Bennink was 35 jaar, toen hij sneuvelde. Op 14 april 1905 is hij geboren. Opgegroeid in Genemuiden, trouwde op 5 juni 1931 met Jentje Beens. Hij was heier van beroep. Drie kleine meisjes hadden ze samen gekregen, toen de oorlog uitbrak. Voordat die verschrikkelijke dagen begonnen was hij allang gemobiliseerd en in Driebergen gelegerd. Hij was als soldaat ingedeeld bij het 1e Legerkorps, 2 C. A.A.T. (aan- en afvoertroepen) Wat zal zijn vrouw in spanning gezeten hebben, toen de oorlog uitbrak! Berichten kwamen er niet meer van de fronten, wel berichten die oorzaak gaven tot onzekerheid en bezorgdheid. Iedereen, die een geliefde onder de wapenen had, leefde in angst en hoopte op een goede afloop.. Oorlog brengt dood, verderf en rouw mee. Zal mijn man, mijn zoon het overleven? Na 5 dagen was het pleit beslist: Nederland verloor de strijd. De vijand was te overmachtig gebleken. De structuur van het Nederlandse leger bestond niet meer. En toen begon het wachten op nieuws. Ook voor Jentje. Nieuws kwam wel voor andere vrouwen: Je man, je zoon leeft. Dàt nieuws kwam niet voor haar. Ja, op 21 mei,een week later, bracht haar broer Gerrit het zwarte nieuws. Klaas is gevallen… Op haar 31e verjaardag kwam de rouw in haar huis. Ze was weduwe geworden en haar meisjes hadden geen vader meer.

Wie zal het verdriet peilen? Alleen al degenen die het ook overkomen is… Na 6 weken is het lichaam van Klaas overgebracht naar Genemuiden om hier, in zijn eigen omgeving, herbegraven te worden. Ds. Ligtenberg uit Kampen leidde de begrafenisdienst. Hij mediteerde over Openbaring 14: “Zalig zijn de doden, die in de Heere sterven, van nu aan…” Daarna volgden de sombere bezettingsjaren en Jentje moest nu alleen met haar kinderen door deze voor haar nog extra moeilijke tijd.

Het is 5 jaar later. 14 april 1945. Het zou de verjaardag van Klaas geweest zijn, toen Genemuiden bevrijd werd. Wat een emotie voor Jentje en haar opgroeiende kinderen. Als hij niet gesneuveld was, zou het vandaag dubbel feest zijn. Als…. Het naoorlogs leven begon. Het leven van alledag. Oh nee, Klaas Bennink werd niet vergeten. Een jaar later werd er een klein monument geplaatst boven zijn graf op het oude kerkhof. Het is een gemetseld monument met daar daarin twee herinneringsstenen. Bovenin een stem met aan de voorkant een helm uitgebeiteld met daarboven een afgeknotte, afgebroken pilaar. Symbool van zijn leven. In de muur zelf een lange steen met de tekst. DEN VADERLANDT GHETROUWE, tot de uiterste, onuitgesproken consequentie; blijf ik tot in de dood.

Ds. Lamain bedankte namens te familie de burgerij van Genemuiden voor dit monument en stelde het gemeentebestuur voor om de naam van de “Dijkstraat” te veranderen in Klaas Benninkstraat. En zo is dat ook gebeurd.

Het leven is verder gegaan. Wij zijn 65 jaar later. Jentje heeft haar man 57 jaar! overleefd. De meisjes: Willemien, Aaltje en Annie zijn ook al op jaren. Maar op de schoorsteenmantel van een van hun staat een klein fotootje. Drie kleine meisjes, hand in hand, diep in het zwart. Een blijvende herinnering aan hun gesneuvelde vader..