Hierbij een portretfoto van mijn zusje Rose Lugtmeijer. De foto is van voor de oorlog, dus ze was vier jaar ouder toen ze kwam te overlijden. Rose was het vijfde kind in ons gezin. Wij woonden in de bergen. Ik herinner mij dat Rose erg lief was en dat ze goed kon leren. In het concentratiekamp heeft ze eens lang bij een druppelende kraan gestaan om zo een fles water te krijgen.Ze is op 28 november 1945 op negen jarige leeftijd bij een beschieting door de extremisten dodelijk getroffen. Bijgaand ook een foto van het begraafplaatsje in Ambarawa, waar wij verbleven. De naam van de korporaal die de foto heeft gemaakt staat achterop. Ze is op Menteng Pulo herbegraven. Het doet nog altijd pijn. Sluiten

Bij ieder graf word je stil. Dat is logisch. Echter, een graf als dit maakt je extra verdrietig. Zoveel leed, onzinnig leed.Dit is het graf van Rose. Haar zus, Irene, is mijn tante. Toevallig was het op de avond van dodenherdenking dat ik het graf vond. Gisteren de vlag half stok, vandaag vol uit. Die jaren, die een hel moeten zijn geweest, mogen ook wij, die ze niet hebben meegemaakt, nooit vergeten. Nooit. Al die levens die nodeloos beëindigt zijn en/of ontwricht.... Sluiten