Beter dan door Harry A. Poeze (z.o.z.) kunnen de omstandigheden, waardoor Vic Makatita en andere Cadetten het leven moesten laten, niet beschreven worden.Vic Makatita poogde om samen met cadet-vaandrig C.J. Laurey via Zwitserland naar Engeland te ontsnappen en strandde op 18 februari 1942 te Pontarlier aan de Frans-Zwitserse grens. Daar werden zij door de Franse Vichy Politie gearresteerd. Gedateerd tussen 6 november 1941 en 15 maart 1942 was er een geheim bevel van de Duitse Weer-machtsbevelhebber uitgevaardigd, het zgn. "Keitel-Erlass", waarin stond dat elke poging om naar Enge¬land te gaan als "Feindbegünstigung" moest worden gekwalificeerd, met maar één straf: de doodstraf. Op 7 april 1942 werd door een Duitse Krijgsraad de doodstraf over Makatita uitgesproken wegens "Feind¬begünstigung", welk vonnis op 9 april 1942 te Dijon werd voltrokken. Volgens de Oorlogsgravenstichting is hij begraven op het "Cimétière Polygone des Fusilliers no. 7" (grafnummer 52), van welk graf voormel¬de Oorlogsgravenstichting nog foto's heeft.In een afscheidsbrief aan zijn broer, gedateerd: Dijon, 7 april 1942, schreef Vic onder meer: Vanmorgen ben ik voor het Kriegsgericht met mijn collega Laurey en een derden Hollander, De Beaufort, ter dood veroordeeld. Een uiterst miniem kansje hebben wij nog: een gratie-verzoek schrijven.Hier volgt een relaas van onze tocht waarvan het doel was, Zwitserland te bereiken om van daaruit naar Indië te komen.10 Februari vertrokken wij uit Den Haag en bereikten 16 Februari Besançon; den 18den waren we in Pontarlier waar wij gearresteerd werden en tot 5 April in Untersuchungshaft zaten. Met Paschen werden wij naar de gevangenis in Besançon vervoerd, overnachtten aldaar en vertrokken gisteren naar Dijon.Ik hoop dat je begrijpt, dat ik dit moest doen. Ik was nu eenmaal van plan officier te worden en Indië was in gevaar; daarmee hield alles op. Het spijt mij alleen, dat ik Pa en Ma, jou, Zus en Jeantje hoogstwaarschijnlijk nooit terug zal zien. Ik zal vragen of men aan jou bericht zenden kan, wanneer het vonnis inderdaad voltrokken is, dan kan jij hen verder waarschuwen. Ik behoef het natuurlijk niet te proberen van hieruit Indië te bereiken; ik heb het zoëven gevraagd, maar de persoon wist het niet, zou informeren.Wat het bericht voor thuis aangaat, doe dat in Godsnaam voorzichtig; schrijf, dat ik altijd zolang ze weg waren aan ze gedacht heb en dat ook mijn gedachten bij hen zijn. Nooit zal ik vergeten, wat ze allen, Pa en Ma in het bijzonder, voor mij betekenden; ik vraag vergiffenis, als ik niet altijd een even goed zoon ben geweest. Ik was nu eenmaal niet sterk in uiterlijk vertoon. Wens ze allen het allerbeste toe; ik vraag vergeving, als ik ze door deze handeling verdriet berokkend heb, maar ik kan niet anders.Nu Piet, sterkte en het allerbeste. Doe mijn groeten aan de vrienden en kennissen, die je ontmoet en zorg als je kunt, voor Pa, Ma en Zus en Jeantje. Houd je taai! Je broer Vic.P.S. Zoo juist toestemming gekregen om naar huis te schrijven. Sluiten

Victor Lucas Makatita werd in 1919 in Batavia geboren. Hij was in 1938 aan de KMA gaan studeren. Na de capitulatie werd hij officieel uit het leger ontslagen. In februari 1942 probeerde hij samen met twee Nederlandse KMA-kadetten, via Frankrijk naar Zwitserland te komen om van daaruit naar Engeland te gaan. Het was de bedoeling om uiteindelijk naar Zuid-Oost Azië te gaan om mee te vechten voor de bevrijding van Nederlands-Indië. Tijdens pogingen om de Frans-Zwitserse grens over te komen werd het drietal gearresteerd. De Duitse rechtbank te Dijon oordeelde dat de drie duidelijk van plan waren geweest zich tegen Duitsland en haar bondgenoot Japan te keren en veroordeelde hen op 7 april 1942 ter dood. Twee dagen later werd het vonnis voltrokken. Op 7 april kreeg Makatita toestemming om zijn broer in Leiden nog een brief te schrijven. Sluiten