Michaël Franciscus Markx

De Tweede Wereldoorlog heb ik als achtenvijftigjarige niet meegemaakt wel de gevolgen daarvan. Ik ben opgegroeid met een vader die de gevolgen van de oorlog met zich meedroeg. Mijn vader herdenk ik als een stille en teruggetrokken man die pas op latere leeftijd zijn emoties kon tonen en kon praten over zijn oorlogservaringen en het gemis van zijn broer Chiel ( Michaël Franciscus ). Mijn vader groeide op in een gezin met acht kinderen waarvan vijf jongens. Mijn vader en twee andere broers zijn in de oorlog tewerkgesteld geweest in Duitsland. Eén broer zat bij de KNIL en vocht in Indonesië tegen de Jappen. Zijn andere broer was bij de Koninklijke Marine en vocht als matroos 1ste klas op de Hr. Ms Java mee in de strijd op de Javazee. Beide broers hebben, naar ik meen in Surabaya, afscheid van elkaar genomen in de veronderstelling dat ze elkaar nooit meer zouden zien. Dat kwam helaas uit. Mijn vaders oudste broer overleefde het Jappenkamp en de dwangarbeid aan de Birma spoorlijn maar zijn jongste broer kwam om het leven bij de slag op de Javazee. Pas nadat mijn vader openlijker over zijn ervaringen sprak werd voor mij duidelijk dat de oorlog een gigantische invloed op zijn, en indirect ook op ons leven, heeft gehad.Nadat mijn moeder, als nabestaande, door de Oorlogsgravenstichting werd benaderd inzake de onthulling van het Karel Doorman monument en wij daarmee bekend werden met het goede werk dat de Stichting doet, zijn eerst mijn moeder en later ik gaan doneren.Ieder jaar verzorgt de Oorlogsgravenstichting voor mij een bloemlegging bij het Karel Doorman monument. Dit wordt altijd naar volle tevredenheid geregeld. Het Karel Doorman monument is een mooi initiatief maar helaas voor een steeds groter wordende groep onbereikbaar. Mijn vraag aan u is dan ook of het mogelijk is om ook in Nederland een gedenkplek te creëren voor de op de Javazee omgekomen marinemannen. Het gedenken wil je toch met zoveel mogelijk mensen doen. Zeker ook met betrekking tot de volgende generatie. Er is van deze marinemannen geen stoffelijk overschot en dus ook geen steen. Je kan de nagedachtenis aan deze mannen dan ook niet visualiseren door achter hun steen te gaan staan. Toch vindt ik het als nabestaande waardevol om ook deze marinemannen op een eigen plek / monument te gedenken en onder de aandacht te brengen van de jeugd. Hoe mooi zou het zijn als ook zij onderdeel zouden kunnen zijn van Ereveld Vol Leven. Een oorlog vindt immers steeds vaker op internationaal niveau plaats. Wil ik afsluiten door u te bedanken voor het goede werk dat de Oorlogsgravenstichting doet. Respect. Sluiten