De ouders van Bertus Puijk hadden een café in Laren “Heidezicht”, een ideale plek om tijdens de bezetting onderduikers en piloten te verbergen. Uit dit gezin met acht kinderen waren twee broers gedwongen vanwege de Arbeitseinsatz in Duitsland te gaan werken, allebei vaklieden.

Hun jongere broer Bertus geboren in 1925 heeft de ambachtsschool gedaan en was 19 aan het einde van de oorlog en zal waarschijnlijk de laatste tijd ondergedoken hebben gezeten om te ontkomen aan de gedwongen arbeid in Duitsland.

Zoals zovele jongemannen van die leeftijd werd hij na de bevrijding van Nederland opgeroepen om te dienen en werd hij ingedeeld bij de 7 December Divisie als infanterist en klaar gemaakt voor de politionele acties in Nederlands-Indië en vertrok vanuit Rotterdam op 18 oktober 1946.

Op een geposeerde foto zit hij met een Engelse helm schuin op met het geweer in de aanslag terwijl een collega in regenkleding toe kijkt.

De brieven aan zijn broer Henk zijn bewaard gebleven.

Opvallend is daarin zijn herhaalde melding van de enorme verveling (“er gebeurt niets alleen wacht en patrouille”) met slechts een enkele keer een actie in de vorm van een razzia in een kampong. (“Razzia’s houden is nu gewoon”).

En tegelijk schrijft hij over de vriendelijkheid van de Indonesische mensen hoewel ook over “halve wilden en communisten” en “zo onderdanig is dat volk en dat wil zelf regeren!”

Hij kreeg malaria en vervolgens een vergiftiging door vervuild drinkwater zodat hij onverwacht is overleden op 20 september 1947 na de eerste Politionele Actie in het militaire hospitaal in Tjimahi op Java. Zijn herbegrafenis heeft plaats gevonden op het ereveld Menteng Pulo.

Zijn bidprentje, gebruikelijk bij een katholieke begrafenis, laat weten dat hij “blijmoedig de lijdenskelk heeft aanvaard, overgegeven aan de wil van God, die voor hem als goed soldaat was en is Zijn Schilt ende Betrouwen”.