Petrus Hendrikus Vermeeren, roepnaam Piet, werd geboren op 10 juli 1926 in Geertruidenberg en woonde in Goirle. Hij diende als militair tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. Op 27 november 1947 kwam hij om het leven bij vijandelijke acties door de ontploffing van een handgranaat in de omgeving van Parigi en Tjimerak aan de Mauritsbaai op West-Java. Hij was op dat moment 21 jaar oud. Piet Vermeeren is begraven op het Nederlands ereveld Pandu in Bandung, grafnummer VI.394.

Piet diende bij de 1e compagnie, 3e bataljon van het Regiment Infanterie van de Koninklijke Landmacht. Dit was een Nederlandse eenheid die ingezet werd tijdens de militaire acties in Nederlands-Indië (nu Indonesië), kort na de Tweede Wereldoorlog.

Deze eenheden maakten deel uit van de zogenaamde politionele acties tussen 1945 en 1949, waarbij Nederland probeerde zijn koloniale gezag te herstellen na de Japanse bezetting en de daaropvolgende Indonesische onafhankelijkheidsverklaring.

Piet Vermeeren

1926 - 1947

Piet wordt geboren op 10 juli 1926 in Geertruidenberg, als zoon van Johannes Vermeeren en Huiberdina Goossens. Hij woont in Goirle. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog meldt hij zich als vrijwilliger voor militaire dienst bij de Koninklijke Landmacht in Zeeuws-Vlaanderen. In december 1944 wordt daar het 1-3 Regiment Infanterie opgericht, waar Piet bij wordt ingedeeld. Met zijn eenheid wordt hij niet lang daarna naar Coevorden verplaatst en later naar Mönchengladbach, voor de bewaking van Duitse krijgsgevangenen.

Twee dagen na de capitulatie van Japan van 15 augustus 1945 roepen Soekarno en Mohammed Hatta de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Zodra de Britten en Nederlanders aanstalten lijken te maken om het oude koloniale gezag te herstellen, breekt de periode van Bersiap (‘wees paraat’) aan waarin met name buitenlanders en tot vijand verklaarde Europese en Indische Nederlanders slachtoffer worden van geweld en vervolging.

Voor de vervulling van zijn dienstverband wordt Piet naar Nederlands-Indië gezonden om daar bij te dragen aan het herstel van de rust en het Nederlandse gezag. Op 8 november van dat jaar vertrekt hij eerst naar Aldershot in Engeland, waar voor verdere uitrusting wordt gezorgd. Op de 25e reist hij aan boord van de Johan van Oldenbarnevelt af naar de Oost.

Admiraal Lord Mountbatten, opperbevelhebber van het South East Asia Command (SEAC) heeft echter met ingang van 2 november tot grote woede van de Nederlandse militairen een landingsverbod uitgevaardigd voor Java en Sumatra, om te voorkomen dat de situatie daar escaleert in grootschalige oorlog waar de gestationeerde Britse troepen in verzeild kunnen raken. De Johan van Oldenbarnevelt moet daarvoor uitwijken naar Ipoh in Brits-Malakka, waar het landingsverbod wordt afgewacht.

Na de opheffing van het landingsverbod gaat Piet in maart 1946 aan land bij Batavia. Enkele weken later wordt zijn eenheid naar het gebied rond Bandoeng verplaatst, waar verschillende verspreid gelegen posten in de binnenlanden worden bemand. In Indië maakt Piet onderdeel uit van een carrierpeloton van de ondersteuningscompagnie.

Na lange, vruchteloze pogingen tussen Nederland en de Republiek om het Akkoord van Linggadjati uitgevoerd te krijgen, geven Den Haag en Batavia legercommandant S.H. Spoor toestemming om met ingang van 21 juli 1947 de Eerste Politionele Actie te beginnen. Doel is het weer onder Nederlandse controle brengen van economisch vitale gebieden op Java en Sumatra, om zo de Republiek naar de onderhandelingstafel te dwingen. Voor de Nederlandse militairen raken de gebeurtenissen na maandenlang wachten en beperkte acties langs de demarcatielijnen plotseling in een stroomversnelling. Voor Piet betekent de Actie opmars en inname van achtereenvolgens Cheribon, Tegal en Tjilatjap, een lange mars waarbij Java van noord naar zuid wordt doorkruist.

Tactisch gezien is de Actie een succes; de weerstand van de revolutionairen is snel gebroken en alle militaire doelen worden gehaald. Diplomatiek loopt Nederland echter ernstige imagoschade op en onder toenemende internationale druk wordt de Actie op 4 augustus beëindigd. Al snel dient zich een ander kritiek probleem voor; er moet nu een veel groter gebied veilig worden gesteld, wat de toch al overbelaste Nederlandse troepenmacht nog verder onder druk zet. Zoals gevreesd nemen infiltraties en guerrilla-aanvallen in de daaropvolgende maanden snel toe.

Piet wordt in die periode vanuit Tjilatjap gelegerd in het gebied Banjoemas, Soekaredja en Kroja aan de Javaanse zuidkust, waar in reactie op het opgelaaide geweld intensieve militaire acties worden gevoerd. Eind oktober worden de troepen samen met huzaren en mariniers zo geconcentreerd in Tjilatjap voor een landing in de Mauritsbaai bij Kalipoetjang en Pangandaran, waarna de opmars begint richting Bandjar. Het bataljon blijft ook daarna in deze sector patrouilleren.

Op 27 november 1947 sneuvelt Piet bij vijandelijke acties door de ontploffing van een handgranaat in de omgeving van Parigi en Tjimerak aan de Mauritsbaai. Hij is 21 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats in Bandung op het Nederlands ereveld Pandu.

Roepnaam  Piet
Voornamen  Petrus Hendrikus
Achternaam  Vermeeren
Geboren  1926-07-10
Geboorteplaats  Geertruidenberg
Woonplaats  Goirle
Overleden  1947-11-27
Overlijdensplaats  Parigi, West-Java, Nederlands Oost-Indië
Begraaf-/gedenkplaats  Nederlands ereveld Pandu
Plaats begraafplaats  Bandung
Graflocatie  VI.394
Leeftijd  21
Familie
Vader: Johannes VermeerenMoeder: Huiberdina Maria Goossens
Militair
Militairen in Nederlands-Indië, 1945-1949
Rang en/of functie  soldaat 1e klasse
Strijdmacht
Koninklijke Landmacht Eenheid, dienstvak en/of onderdeel
1-3 R.I.
Bijzonderheid bij overlijden  Vijandelijk vuur

Bronnen:
Indie-1945-1950.nl
Lijst van gevallenen tijdens oorlogen en missies sinds de Tweede Wereldoorlog
Oorlogsgravenstichting
Stichting Herdenking Brabants Gesneuvelden
Wiki Midden-Brabant

'''Piet Vermeeren''' wordt geboren op zaterdag 10 juli 1926 in Geertruidenberg. Zijn ouders zijn Johannes Vermeeren ( 1898 - 1935) en Huiberdina Maria Goossens (1898 - 1982). In dit gezin kwam eerst een dochter en daarna kwam zoon Piet. Huiberdina Goossens hertrouwde op 24 juni 1937 met Marinus Zilverberg († 1982) en verhuisde in augustus 1940 naar de Parallelweg 4 te Goirle. Beiden overlijden in 1982 in Goirle.

Gebeurtenis

De strijd in Nederlands- Indië en Nieuw Guinea die plaats vond vanaf 3 december 1945 tot 23 november 1962.
Tegen het einde van de 2e Wereldoorlog gaat Piet zich als vrijwilliger melden voor militaire dienst bij de Koninklijke Landmacht in Zeeuws-Vlaanderen. December 1944 wordt daar het 1-3 Regiment Infanterie Ost-Cie-carrier-peloton opgericht. Daar wordt Piet bij ingedeeld. Al snel wordt hij via Coevorden naar Mönchengladbach verplaatst voor bewaking van Duitse krijgsgevangenen. Na augustus 1945 wordt Piet met zijn maten op de Johan van Oldenbarnevelt naar Nederlands-Indië gezonden en bedoeling is dat zij daar gaan bijdragen aan herstel van rust en gezag.

*In maart 1946 gaat hij eindelijk aan land bij Batavia en gaat door naar Tjilabat. Van daar uit gaat de opmars naar Bandjar. Daar blijven ze patrouilleren.

Op 27 november 1947 sneuvelt Piet bij vijandelijke acties in Tjilapat in de omgeving aan de Mauritsbaai. Volgens gegevens van het Nationaal Archief is Piet gesneuveld op patrouille door een handgranaat.

Piet was 21 jaar. En had nog een heel leven te gaan.

Graflocatie:
Piet wordt in Tjilapat begraven en later op 10 september 1949 herbegraven op het Nederlands Ereveld Pandu te Bandung. Op dit Ereveld liggen nog twee Goirlenaren begraven:
* Piet Vermeeren (27-11-1947) :Vak VI grafnr. 394
* Dirk Scheer (18-02-1949) : Vak V grafnr. 302
* Kees Verhagen (02-03-1942) : Vak I grafnr. 158