Jacobus Hubertus Mathias Boonen

Sjaak Boonen werd geboren in Nuth, 12-4-1925. Hij was het 6e kind uit een mijnwerkersgezin. Als kleuter verhuisde hij met zijn ouders en 3 zusjes naar Treebeek. Twee andere broertjes, de oudste van 8 jaar en een baby van 3 weken stierven in 1924. De oudste zoon aan nekkramp en de baby aan stuipen. Na Sjaak, kregen mijn ouders in 1930 nog een zoon. In 1932 een dochter en de jongste dochter in 1934. Nadat Sjaak de lagere school goed doorlopen had ging hij verder studeren in Sittard op het Bisschoppelijk College. Hij reisde met de tram of met de fiets. Toen de Duitsers in september 1943 bevel gaf om de school te ontruimen, moest er voor de leerlingen die intern waren ander onderdak gevonden worden. In oktober werden er nog enkele lessen gegeven op andere scholen. Toen de Duitsers die scholen ook moesten hebben, viel alles uiteen.Sjaak zijn vader die op de Staatsmijn Emma werkte, heeft er toen gezorgd dat ook hij op de mijn kwam te werken, anders moest hij naar Duitsland om daar voor de Duitsers te werken. Sjaak vond het niet fijn onder in de mijn, maar het kon niet anders. Het ergste vond hij nog, dat hij met de bajonet van de Duitsers in de rug de munitie van onder naar boven moest brengen. Toen Limburg in 1944 bevrijd werd en er een oproep werd gedaan voor Nederlands-Indië, heeft Sjaak zich vrijwillig gemeld bij Korps Mariniers. Hij werd toen goedgekeurd. Toen hij opgeroepen werd om 15 maart 1945 te melden in Heerlen, ’s morgens vroeg, is zijn moeder te voet met hem meegegaan. Er reed zo vroeg geen tram, dus liep ze met hem mee. In Heerlen stonden de vrachtwagens klaar. De namen werden afgeroepen. Een laatste kus, dan de vrachtwagen in en ze vertrokken. Met de boot naar Engeland. De eerste post die ze kregen, was een briefkaart die hij schreef op 27-3-1945. Hij was op de boot goed ziek geweest. Daarna gingen ze met de boot naar Amerika waar hij op de mariniersbasis Camp Lejeune in Jacksonville, North Carolina gelegerd werd. Daar volgde hij de opleiding tot sergeant.In december 1945 vertrokken ze naar Nederlands-Indië. Eerst naar Batavia en later naar Soerabaja. Vele brieven gingen heen en weer. Jammer dat die er nu niet meer zijn. Toen mijn ouders op 23 juli 1946 van mijnheer pastoor hoorde dat hij de 22e gesneuveld was, was er veel verdriet. Dit hadden ze nooit verwacht. Daar mijn vader altijd nachtdienst had, was mijnheer pastoor het niet direct de 22e komen zeggen. Het was een vreselijke tijd voor mijn ouders. Geen begrip van buitenaf, want hij was toch vrijwillig gegaan? Mijn ouders hebben veel steun gehad van Sjaak zijn vrienden, die in Nederlands-Indië waren. Ze schreven vele brieven, stuurden foto's van de begrafenis en van zijn graf. Toen zijn vrienden in 1948 of 1949 terugkwamen, kregen mijn ouders veel bezoek van hen. Twee vrienden brachten het bovenstuk van het kruis, wat op Sjaak zijn eerste graf gestaan had, mee. Voor mijn ouders was dat een stukje van hun zoon. Ze hebben het kruis door de buurman, die timmerman was, laten heel maken. Een klein kistje onder aan het kruis, waar aarde in kon van Sjaak zijn graf in Indië. Dit had weer een andere vriend meegebracht. Ze hebben dit voor mijn ouders meegenomen, toen ze afscheid namen bij het graf van Sjaak, hun vriend. Zo kreeg Sjaak een plek in huis. Het kruis van hem hangt aan de muur, omringt met foto's van de begrafenis en van hem. Dit gaf hun troost, omdat Sjaak ver weg was. Vanwege het feit dat Sjaak 24 jongens het leven redde door nog commando's te geven, hoewel hij zelf al dodelijk getroffen was, kreeg hij het Bronzen Kruis, een dapperheidsonderscheiding.Het verdriet van mijn ouders en de vele jaren van onbegrip is mij altijd bijgebleven. Als hij terug was gekomen uit Indië, had hij het diploma van het Bisschoppelijk College gekregen. Dit is het levensverhaal van Sjaak. Ik ben zijn jongste zusje, 10 jaar toen Sjaak wegging. Ik nam ’s morgens vroeg afscheid met een kus. Ik vroeg hem nog of hij vlug terug kwam. Hij gaf geen antwoord. Ik was 11 toen hij sneuvelde en dit jaar word ik 80 jaar en het verdriet om hem en het gemis is er nu nog steeds. In 1989 ben ik met mijn man in Indonesië geweest met de Oorlogsgravenstichting. Wij zijn blij dat wij nu zelf konden zien hoe goed de erevelden worden onderhouden. Sluiten