Fragment uit het boek Mijn Ruiters: “... Dat het nog niet veilig was, ondervond ook ons pantserwagenpeloton, dat belast was met het patrouilleren van het wegcircuit Sidaredja-Wanaredja-Madjenang-Karangpoetjoeng-Sidaredja. Dagelijks reden zij de weg, op onregelmatige uren, in wisselende richting. Niet altijd, maar toch vrij vaak, werden zij beschoten vanuit variërende plaatsen. Eéri van die schoten maakte op 8 november 1947 een einde aan het leven van huzaar Gerrit Jan Ymker. Op die dag had scoutcar-chauffeur Ymker, op eigen verzoek en met toestemming van zijn pelotonscommandant, voor een keer de plaats ingenomen van schutter op de scoutcar, terwijl een ander was gaan chaufferen. Als voorste wagen stuitte de scoutcar, vlak om een scherpe bocht, onverwacht op een wegversperring. Vaste routine in zo'n geval was dat de schutter voor alle zekerheid meteen het omliggende struikgewas met mitrailleurvuur besproeit. Ymker, niet gewend aan deze functie, aarzelde een ogenblik maar dat was al fataal. Een schot klonk en hij zakte in elkaar. De volgende wagen die nu de bocht om kwam, opende vuur met alles wat hij had en stormpioniers sprongen eruit en doorzochten het struikgewas, maar vonden niets meer. Intussen was huzaar Groenewoud, chauffeur van de stormpionierswagen, naar de scoutcar gelopen waar hij Ymker vond, bewusteloos met een klein gaatje in zijn voorhoofd en een uitpuilende bloedige massa achter zijn linkeroor, waar de kogel moest zijn uitgegaan. Groenewoud verbond het hoofd met het verbandpakje, dat iedere militair bij zich droeg; later kreeg hij van de militaire arts een compliment dat het verband zo goed zat. Ymker ademde nog. Hij werd met spoed naar het militair ziekenhuis bij Banjoemas vervoerd, waar hij zonder bij kennis te zijn gekomen, is overleden.” Sluiten