Barend de Bruin

Cornelia (Corrie) van der Plas-de Bruin (1933), een nicht van Barend de Bruin vertelt op 12 november 2015 het volgende: “Barend, zijn vader Frans en zijn oom Wouter (de laatste was mijn vader), werkten bij mijn opa Barend, waar hij naar vernoemd is, in het bedrijf. Opa handelde in hooi en pachtte daartoe hooiland in de Sliedrechtse Biesbosch. Daardoor werkten zij ’s zomers in de hooibouw en om ’s winters ook van werk te zijn voorzien, in de grienden. Zodoende begaven Barend en mijn vader zich die bewuste dag in mei 1944, ’s morgens in alle vroegte met de fiets op weg naar de haven. Daar zouden zij met hun roeiboot de rivier over steken om werk te verrichten in een daar tegenover liggende polder, ik dacht van in de ‘Ronduit’. Zoals gebruikelijk in z’n geval, stalden zij hun fiets bij oom Barend en tante Nel in de Rijshoutstraat nr. 28. Vandaar ging het lopend naar de roeiboot die bij het toenmalige zwembad in de haven aangemeerd lag. Maar voor ze goed en wel aan boord konden stappen kwamen er enkele Duitsers op hen af die zeiden: “Nee, terug!” Verder werd door hen nergens naar gevraagd, dus liepen ze gauw terug naar oom Barend en tante Nel. Mijn vader is toen met de fiets naar huis gegaan, terwijl tante Nel zei: “Barend, blijf jij nou maar hier want het is te gevaarlijk, anders pikken ze je nog op.” Tante Nel had daaraan toegevoegd: “Ga jij maar onder de vloer in de kruipruimte,” maar dat wilde hij niet, om reden zijn oom en tante niet in gevaar te brengen. Nou ja, later kwamen de Duitsers die huis aan huis naar binnen gingen op zoek naar jongens en troffen zo ook Barend aan. Later bleek dat ze hem meegenomen hadden naar de kerk waar nog meer jongens verzameld werden om op het eind van de dag overgebracht te worden naar Amersfoort en weer later naar Duitsland, waarvan hij nooit meer zou terugkeren.Toen wij hoorden dat na verloop van tijd verschillende jongens uit Amersfoort werden vrijgelaten, ben ik verschillende keren aan het station gaan kijken. Dan was het dikwijls een drukte van belang op de Stationsweg met mensen die ook een familielid in Amersfoort hadden en dezelfde hoop koesterden op hun terugkeer. Ik stond altijd naar de deur van de uitgang van het station te kijken of een van mijn neven – Jielis Guys of Barend – er door zouden komen. Een enkele keer zag ik jongens terug komen, zoals die van Gort de elektricien, maar mijn beide neven waren er nooit bij en keerde ik steeds onverrichter zaken naar huis terug.Ik weet nog dat zijn broer Wim kwam vertellen dat Barend niet meer terug zou komen. Wij woonden toen in Wijk A op nr. 258, terwijl ik al te bed lag en het denk ik een zomerdag was, want het was nog licht, stonden mijn vader en moeder aan de dijk. Dat deden de mensen vroeger op een mooie avond wel meer om met buren of voorbijgangers een praatje te maken en ik mijn neef Wim tegen mijn ouders hoorde zeggen: “Barend komt niet meer terug.” Toen schoot hij zeker vol en is gelijk weer teruggegaan, dat heb ik tenminste van mijn vader en moeder gehoord. Waaraan hij is overleden heb ik nooit geweten, verder dacht ik dat hij in Duitsland was gecremeerd. Dat het een slag was voor oom Frans, is wel zeker en ook voor opa en oma De Bruin waar Barend en zijn broer Wim met hun vader in huis waren sinds het overlijden van hun moeder. Zij overleed op de dag dat Barend 10 jaar werd. Voor de keus gesteld heeft zijn vader na de oorlog er voor gekozen Barend in Loenen te laten herbegraven en niet in Sliedrecht.”Eli de Bruin voegt hier op 29 november 2015 nog aan toe: “De broer van Barend, Wim (1922), was mijn vader en zou gezien zijn leeftijd ook in aanmerking gekomen zijn om opgepakt te worden, maar heeft zich ten tijde van de razzia in de ruimte tussen de woningen van Piet de Jager (A 235) en Piet Visser (A 237), die aan de dijkzijde met een schutting was dicht gezet, schuil gehouden. Later is hij nog in de Biesbosch ondergedoken daar zijn ‘Ausweis’ als landarbeider al eerder was ingetrokken en hij een oproep van het arbeidsbureau gekregen had om in Düsseldorf te werk te worden gesteld.” Sluiten