Jan van Delft

Jan van Delft is oudste zoon van Jan van Delft en Judina Adriana van Delft van Keulen. Jan heeft nog twee jongere broers Hubertus en Anton. Tijdens het 3 maart Bezuidenhout bombardement wordt Jan in de woning dodelijk getroffen door een bomscherf. Jan was onmiddellijk dood, maar ook de ouders en de twee broers waren gewond en hadden medische hulp nodig. Ze konden die hulp ter plaatse niet krijgen en besloten naar Voorburg te gaan.

Het stoffelijk overschot van Jan was zodanig verminkt dat geschikt vervoer noodzakelijk was. Maar vervoer was er niet dus men besloot het stoffelijk overschot voorlopig in woning achter te laten, met de bedoeling het te bergen nadat de gewonden verzorgd waren. Een uur later wilde vader Jan terug naar de woning. Aangekomen bij het Bezuidenhoutkwartier werd de toegang door de politie geweigerd. Pas om 16:00 uur die middag werden de afzetting opgeheven en aangekomen bij de woning was deze volkomen uitgebrand. Er is later niets meer gevonden van Jan.

Sophie van Unnik-Niemantsverdriet was lerares Frans op de HBS ‘t Bezuidenhout in Den Haag. Tijdens de hongerwinter schreef ze een dagboek en op 5 maart 1945 schreef ze;

"Eergisteren, Zaterdag, is den Haag gebombardeerd. Na veel tegenstrijdige geruchten dringen de feiten langzamerhand tot hier door. ‘s Morgens om ca. acht uur werden de eerste zware brisantbommen uitgeworpen in het Bezuidenhoutkwartier: de eerste aanval werd spoedig daarna, door drie andere gevolgd. Een felle N.W. wind wakkerde de brand aan, die onmiddellijk hoog oplaaide, overal uitgebroken door brandende kachels. Alle goede blus-apparaten zijn sinds lang naar Duitsland gesleept: de brandweer deed wat zij kon, maar vermocht de ramp niet meester te worden. De Vlaardingse brandweer is om een uur uitgerukt om te helpen: toen zij aankwam bij het viaduct op de Schenkkade was het er zo donker als de nacht van de rook. Het gehele complex begrensd door Bezuidenhout-Schenkkade, L. Van N.O. Indië en de 1e v.d. Boschstraat, ca. 1 km2, moet verwoest zijn. Zal deze vernietiging worden voortgezet? Wij hopen dat het een vergissing is geweest van de Engelsen, en dat zij de vesting in ‘t Benoordenhout hadden willen treffen. Sommigen leiden er uit af dat er binnenkort een invasie aan de kust volgen zal, en den Haag van te voren met de grond gelijk gemaakt zal worden, dáár althans, waar dat voor een snel oprukken van het leger, nodig zou zijn.

Ik vraag me af wat er van mijn pension in de Van Inhofstraat over is. Mevrouw Wohlrabe, Poch [ ? ] Burman, Tromp, Johny en zijn verloofde, zijn zij getroffen, of hebben zij kunnen vluchten? Al die straten waar ik verleden jaar steeds liep, met Wim en alleen, verbrand, ingestort, één puinhoop, het is niet in te denken. [...] "

Op 7 april 1945 schreef ze;

" [...] Jan van Delft en Carel Zandvliet, jullie die ik les heb gegeven een jaar in de eerste, één jaar in de vierde klas, wat is het vreemd en ontzagwekkend te bedenken dat jullie leven toen al bijna geleefd was. Je was zo’n beweeglijk kereltje in je achterste bank, Jan, niet al te ijverig maar met een verstand dat goed genoeg was om een beetje luiheid te permitteren. Wanneer je een heel onvoldoende repetitie had gemaakt en daar van was geschrokken, werd het volgende proefwerk altijd weer een verrassing, voor jou zowel als voor mij. Het veroorzaakte een van die kleine schoolvreugden waarin de geweldige afstand lerares-jongetje even volkomen wegviel. Ik zie je nog lopen in het Emmapark, lachend en groetend met een blijde glimlach, omdat je het toch wel leuk vond zo’n ontmoeting buiten de school.
En Carel, die maar sporadisch in de 4e verscheen, dat 2e jaar dat ik hem les gaf en van wien ik mij vooral zijn talrijke absenties herinner. Je hoorde er zo slecht thuis met je lange, hoekige corpus, in die schooljongensbank: je zag eruit als een jonge ridder die fier het toernooiveld zou oprijden, en ik moest je Franse woordjes vragen die je nooit kende en je onvoldoendes geven voor proefvertalingen hoewel je doubleerde en kleinere medeleerlingen je met gemak voorbijstreefden.
Ik verwachtte dikwijls dat je boos of brutaal zou worden maar je had nooit verweer en ik ben niet te weten gekomen of je niet wilde of niet beter kon.
Ik hoop dat ik je niet gegriefd heb door een striemend oordeel of onverdiend verwijt: je bent zo jong al uitgediend, het leven heeft geen kans gekregen om aan je goed te maken wat het je als schooljongen heeft laten lijden.
God, geef een einde aan deze verschrikkelijke oorlog."

In haar dagboek komt nog een slachtoffer van het 3 maart Bezuidenhout bombardement voor, Ds. Cornelis Laarman.

HGA, Archief 0610 01 inventaris 2294 gemeentebestuur 1940 1945 correspondentie

HGA, Archief 0610 01 inventaris 2294 gemeentebestuur 1940 1945 correspondentie

https://oorlogsgravenstichting.nl/persoon/4881/anna-van-baak-ekkers

https://oorlogsgravenstichting.nl/persoon/4879/jacobus-arnoldus-van-baak

De Residentiebode 9 maart 1945

Het Vaderland 12 maart 1945

3e Van den Boschstraat 22 de H.B.S. gezien van de kant van de verwoeste 1e en 2e Van den Boschstraat maart 1945 Foto J.A.B. von Munching. Haags Gemeente Archief

Dit slachtoffer is opgenomen in het 3 maart 1945 Bezuidenhout bombardement register door Stichting WO2 Sporen komende uit het onderzoek naar Haagse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog.

Heeft u meer informatie over dit slachtoffer of heeft u vragen, dan kunt u contact opnemen met Stichting WO2 Sporen.

https://www.wo2sporen.eu/oorlogsgravenstichting

Info@wo2sporen.eu