Uit Geologie & mijnbouw; orgaan voor de officieele mededeelingen van het Geologisch-Mijnbouwkundig Genootschap voor Nederland en Koloniën, jrg 7, 1945, no 1:IN MEMORIAM R. F. BURGWAL 27 SEPTEMBER 1917-13 AUGUSTUS 1944 Nu de eerste roes van de bevrijding van ons land langzaam gaat zakken en wij, op nieuw bestek, zoo spoedig mogelijk tot een herstel van normale verhoudingen en toestanden Willen geraken, komen ook de tijdingen tot ons over hen die nimmer terug zullen keeren, Hen, die vielen inden strijd tegen ontmenschelijking en geweld. De vrijheid van menschen en volken is inde geschiedenis der menschheid altijd met bloed en tranen verworven en bewaard en inde toekomst zal het niet anders zijn. Vrijheid is een functie, geen bezit, een mogelijkheid, waardoor wij leven kunnen en al datgene kunnen verrichten wat wij als mensch, als geloovige, als vrije burger verrichten moeten Op 13 Augustus 1944 sneuvelde Rudi Burgwal boven Frankrijk. Onze gedachten gaan terug naar het vorige jaar, de dagen en weken na D-day, toen de strijd om Frankrijk werd gestreden. In het verborgen luisterden wij naar die snelle opeenvolging van wapenfeiten, en meenden toen ook ónze bevrijding verrassend dichtbij. Nauw konden wijde inhoud van die simpele woorden ten volle begrijpen .... ”one of our fighters is missing” .... Rudolph Frans Burgwal begon in 1940 zijn geologische studie in Leiden, en onder de oudere studenten zijn er daarom maar enkelen die hem hebben leeren kennen. De groeiende geest van verzet die culmineerde inde algemeene staking uit protest tegen de onzinnige „ras”-maatregelen van den bezetter had tenslotte de sluiting van de Universiteit tengevolge. De studie in Leiden was voor .hem daarom heel kort en in het voorjaar 1941 nam hij deel aan het geophysische onderzoek in Limburg, waar hij tegelijk voorbereidingen begon te treffen voor zijn tocht naar Engeland. Steeds opgeruimd en optimistisch, sprankelend van energie en levenslust wist hij anderen vaak over moeilijkheden heen te helpen, en borg hij diep in zich een klaar besef van ridderlijkheid en rechtvaardigheid, waarbij zijn gezond oordeel het prettig maakte met hem over problemen van gedachten te wisselen. Impulsief van aard kon hij vermeend onrecht nimmer verdragen en ter verdediging daarvan sprong hij steeds inde bres. Op zijn vriendschap kon men terecht trotsch zijn. Door zijn zelfdiscipline, bezielend voorbeeld en onverdroten volharding kon hij als het ware iets persoonlijks geven aan elke taak die hem werd opgelegd. Toen na de mislukte poging tengevolge vaneen navigatiefout, in Mei 1941 zijn boot door de Duitschers werd binnengebracht, lag het volkomen in zijn lijn dat hij met groot gevaar het voorbeeld gaf aan zijn metgezellen bij de ontsnapping in het nachtelijk duister, en zich, niet ontmoedigd, zette aan de voorbereiding voor een nieuwe tocht. Deze werd 7 September 1941 met succes ondernomen en op 3 October kon hij in Londen bij de herdenking van Leiden’s Ontzet via Radio Oranje zijn stem door de aether doen klinken met een aansporing nimmer den moed te verliezen en het verzet vol te houden. Naar Canada vertrokken voor opleiding keerde hij negen maanden later naar Engeland terug om te worden ingedeeld bij het Fighter-Command van de R.A.F.Weinig is er van zijn activiteit bekend geraakt, vrienden die hem inde jaren ’42, ’43 en ’44 zagen getuigen steeds weer van zijn groote energie en enthousiasme en de hooge opvatting die hij van zijn plicht had. Als eerste luitenant nam hij met zijn Spitfire aan de opératies in Normandië deel, en later, bij de bestrijding van het monsterlijke V-l wapen, werd hij door het neerhalen vaneen twintigtal hiervan met een onderscheiding beloond. Na de doorbraak bij Avranches inde eerste dagen van Augustus werd Rudi. als vermist opgegeven. Later werd bekend dat hij op 13 Augustus ineen hel van vuur het gevecht tegen terugtrekkende Duitsche eenheden aanbond en sneuvelde. Door Pransche burgers werd hij te St. Ile ten grave gedragen. Al weten wij lang niet alles over hem, voor allen die Rudi Burgwal hebben gekend, zullen de persoonlijke indrukken bij verschillende ontmoetingen inde herinnering met bijzondere sympathie geteekend blijven. Moge het voor zijn toch reeds zoo zwaar getroffen ouders een troost zijn, dat hij zijn plicht deed en als offer van dien plicht gevallen is.G. A. DE NEVE, Delft. J. F. OSTEN, den Haag, Irene Brigade Sluiten

Rudy Burgwal (Soerabaja, 27 september 1917 – Saint Isle, 13 augustus 1944): "Toen Japan in het Oosten begon te donderjagen ben ik hals over kop naar Londen gegaan om aan H.M. de Koningin en Prins Bernhard ontslag aan te vragen uit de R.A.F, om met het detachement naar Indië uitgezonden te worden. Ik kreeg ten antwoord, dat ik meer waard zou zijn indien er een pair of silver wings op mijn borst geprikt waren, want dergelijk mensen hadden ze harder nodig dan troepenofficieren. Een lange tijd heb ik nog met overste Meijer en Kapitein Pel van het Indische Leger gesproken, deze gelukkige kerels gaan zeer binnenkort naar Negrie Djawa toe."Uit het 'dagboek' van Rudy Burgwal (geschonken door de familie Leidelmeijer in Den Haag aan het NIOD) Sluiten