Anthonius wordt op 31 juli 1890 geboren in Dongen en is Nederlands diplomaat in Frankrijk. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is hij daar werkzaam als rechterhand van Jos Testers uit Halsteren, hoofd van het vluchtelingencentrum in Toulouse. Op last van de Franse regering in Vichy is hier een tijdelijk toevluchtsoord geopend, waar Nederlanders in afwachting van verdere evacuatie of repatriëring worden opgevangen. In alles behalve naam krijgt de organisatie in Toulouse de status van Nederlands vice consulaat, ressorterend onder het consulaat in Montauban. (De Duitse autoriteiten hadden het Vichy-regime eerder opgelegd alle diplomatieke betrekkingen met de bezette landen te verbreken. Om echter te voorkomen dat de Nederlandse belangenbehartiging helemaal verdween, werd met Vichy overeengekomen dat de voormalige consulaten verdergingen als Offices Néerlandais, met een semidiplomatieke status.)

Testers en andere Nederlandse vertegenwoordigers in Zuid-Frankrijk zijn actief in de hulpverlening aan Engelandvaarders. Wanneer Testers om die reden tijdens een vluchtpoging naar Spanje wordt gearresteerd, volgt Anthonius hem op als plaatsvervanger van het bureau in Toulouse. Vandaaruit helpt hij Nederlandse Engelandvaarders op weg door persoonlijk met hen te corresponderen en voor vertaalde brieven te zorgen. In de zomer van 1944 voelt hij zich genoodzaakt onder te duiken, maar na de bevrijding van Zuid-Frankrijk in augustus van dat jaar keert hij terug in Toulouse en wordt in oktober aangesteld als viceconsul van het daar nieuw opgerichte consulaat. Frankrijk is in de loop van 1944 grotendeels bevrijd, maar de situatie zou daar tot 1945 chaotisch blijven. Tegen die achtergrond voert het consulaat een belangrijke taak uit op het gebied van de verdere bevrijding, ondersteuning en repatriëring van uitgeweken Nederlanders.

Op 8 juni 1945 overlijdt Anthonius in Toulouse aan een hartaanval. Hij is 54 jaar geworden en wordt voor zijn actieve hulp aan Engelandvaarders postuum onderscheiden met het Kruis van Verdienste.