George Anthony Hamel

Het sedert begin april ingezette tegenoffensief van de 5e TNI-brigade om het gebied ten Zuiden van Solo terug te winnen, werd steeds meer opgevoerd. De druk op ons detachement in Bentokan, nu onder bevel van luitenant Blaisse, werd almaar groter. Om zich tegen nachtelijke overvallen te beschermen, had het detachement zich omringd met een veld van antipersoneelsmijnen, verbonden aan struikeldraden. 's Avonds werden de mijnen op scherp gesteld; 's morgens vroeg weer op veilig, teneinde geen slachtoffers te veroorzaken onder de burgerbevolking die deels in Bentokan was teruggekeerd. Dat veiligstellen gebeurde door de veiligheidspinnen in de mijnen terug te plaatsen, waarvoor het echter nodig was om eerst over de struikeldraden te stappen of er onderdoor te kruipen, een delicate bezigheid. Hiermee was huzaar Hamel belast, daarin bijgestaan door wachtmeester Van Geem.George Hamel was onze artiest die de eskadronskerstkaarten had ontworpen. Met zijn fijne, kunstzinnige vingers die zo goed potlood en tekenpen konden hanteren, bleek hij ook bijzonder vaardig in het demonteren van mijnen. Aanvankelijk stormpionier, had hij zich bij het oprichten van het jeeppeloton daarvoor aangemeld en was hun belangrijkste mijnenspecialist geworden. Maar op de ochtend van de 11e mei werd zijn soms wat artistieke nonchalance hem noodlottig. Hij bleef met een gesp van zijn militaire broekriem aan een gespannen struikeldraad haken waardoor de mijn afging. Zijn rug doorzeefd met scherven, stierf hij ter plekke. Nog dezelfde middag werd George op de schouders van zijn kameraden ten grave gedragen. Nog een eresalvo over de dalende kist, toen was het voorbij. De verslagenheid bij het jeeppeloton was groot.De volgende morgen stond Van Geem er alleen voor om het mijnenveld in te gaan en de mijnen veilig te stellen. Met het bloedige beeld van de vorige dag nog vers voor ogen, aarzelde hij. Tweede-luitenant Meijer zag dat en zei tegen hem: Wim, zullen wij vandaag met zijn tweeën gaan? En zo voerden ze samen het gevaarlijke karwei uit. Wim van Geem zou nooit vergeten hoe zijn luitenant hem in een moment van zwakte te hulp kwam en dit op zo'n manier dat hij in zijn eer niet werd aangetast! Sluiten