Gerrit Elbert Jolink

12 jaar geleden maakte ik samen met mijn ouders met Vriendenkring Neuengamme een 4 daagse reis naar Neuengamme. Mijn opa Gerrit Elbert Jolink is hier omgekomen, maar veel informatie hierover hadden we niet. Mijn vader, geboren op 1 oktober 1944 heeft zijn vader nooit gekend. Tijdens deze reis leerde ik Wim Aloserij kennen waar ik al snel ademloos naar zijn verhalen luisterde. De positiviteit en humor van deze bijzondere man bleven mij bij. We bezochten het strand bij de Lubecker bocht waar de Cap Arcona, Thielbeck en Athen gebombardeerd waren, we bezochten Wobbelin, een bijkamp van Neuengamme waar foto's die direct door de geallieerden gemaakt waren na de bevrijding, de bittere realiteit lieten zien van het Nazi moordregime. In stilte hoopte ik dat mijn opa niet in Wobbelin, maar ook niet in de Lubecker bocht was omgekomen. In Neuengamme kwamen we als eerste achter de werkelijke overlijdensdatum van mijn opa, er waren er namelijk wel 3 in omloop. Overleden op 9 april 1945. Hoe en waar wisten we niet precies, en Wim Alosery verwees ons naar een gebouw in het kamp waar we meer informatie konden krijgen. Hier kwamen we er achter dat mijn opa tijdens puinwerkzaamheden in Hamburg is omgekomen. Als gevangene verbleef hij in een schoolgebouw.Afgelopen week overleed Wim Alosery, hier was ik even stil van. Het boek De laatste getuige van Frank Krake had ik al in mijn bezit en heb deze in een adem uitgelezen. Wat een indruk heeft dit gemaakt, en wat een beeld heeft dit gegeven over de laatste 7 maanden van het leven van mijn opa! Want hij zat samen met Wim Aloserij in hetzelfde transport van Amersfoort naar Neuengamme, belandde ook in Husum Schwesing, en keerde ook weer terug in Neuengamme om op 28 februari 1945 naar het buitenkamp Hamburg overgeplaatst te worden. Volgens Wim Alosery waren de puinwerkzaamheden in Hamburg het vreselijkste lot wat je als gevangene kon treffen. Na het lezen van het boek kan ik niet anders concluderen dat je Neuengamme en bijkampen alleen maar kon overleven met een groot portie geluk en slimmigheid. 8 jaar geleden heeft mijn vader in kamp Amersfoort de persoonlijke bezittingen van mijn opa teruggekregen. Zijn portomonee met persoonsbewijs perfect bewaard, al bijna 70 jaar! Dat gevangenen als varkens behandeld werden, maar hun persoonlijke bezittingen perfect bewaard werden, laat mij nog altijd in verwarring..... Sluiten