In 2016 ben ik in contact gekomen met mijn tante Letty. Zij is een dochter van de broer van mijn opa Bech en heeft in de oorlog een paar keer contact gehad met Jørgen. Zij had mijn weblog ontdekt en heeft contact met mij gezocht en een paar weken geleden heb ik haar opgezocht. Zij bleek een enorme hoeveelheid interessante informatie te hebben over Jørgen, waaronder het boekje "Den Vaderlant Ghetrouwe Blijf ick tot in de Doet". Een uitgave van Het Comité "Nationale Gedenkdagen" ter gedachtenis aan de twee op "Offem"gevallen illegale jonge strijders en aangeboden aan de medeburgers van Noordwijk op de officiëelen herdenkingsdag - 3 mei 1947. Het stelde zich daarbij tweeërlei doel voor ogen:In de eerste plaats wil het onze jonge mensen er door aansporen dezelfde trouw en liefde voor vaderland en vrijheid te tonen als de gevallenen deden. Voorts zal het trachten de netto-opbrengst te besteden aan het plaatsen van een eenvoudige gedenksteen op de plaats waar zij hun leven voor de vrijheid opofferden. Het houdt zich overtuigd van Uw aller sympathie en medewerking, waarvoor het hartelijk dank zegt. (Aldus het voorwoord van het genoemde boekje)Naar ik nu constateer komen de beide foto's (van mijn oom en de gedenktekening ) uit dit boekje.Voor het volledige verhaal wil ik graag de tekst uit dit boekje integraal overnemen en hieronder weergeven: Sluiten

Jørgen Bech, zoon van een Gereformeerd predikant, werd den 13en Maart 1920 te Pijnacker geboren. In 1929 vertrok het gezin Bech naar Wolfheze, in welk plaatsje Jørgen de lagere school bezocht. Vervolgens was hij leerling van het gymnasium te Arnhem, deed daar in 1939 eindexamen en vertrok naar Utrecht, waar hij zich aan de universiteit liet inschrijven als medisch student.Jørgen was een veelzijdig begaafd jongmensch. Hij was muzikaal en speelde uitstekend viool en orgel. Sinds 1938 was hij organist van de Stichtingskerk te Wolfheze, waar zijn vader geestelijk verzorger was. Aan de universiteit te Utrecht studeerde Jørgen vol enthousiasme en met succes.Een schoone toekomst scheen weggelegd voor dezen jongen, die - geleid door zijn liefde voor God - zooveel moois en goeds in de wereld zag en met zooveel toewijding zich voorbereidde tot een nuttig en dienstbaar leven. Al spoedig echter kwam het hart van dezen rechtschapen mensch in opstand tegen het onrecht, dat zijn medemenschen tijdens de bezettingsjaren moesten ondergaan.In 1942, in een ziekenhuis te Den Haag, kwam Jørgen in nauw contact met de ellende, door den bezetter over velen gebracht. Een Jood pleegde zelfmoord; Jørgen zag diens lijk in het ziekenhuis. Van dat oogenblik af, wist Bech wat hem te doen stond. Het was zijn aard niet stil te zitten en af te wachten wanneer anderen in nood verkeerden. Hij was als goed Christen opgevoed, gewend zijn principes trouw te blijven en te verdedigen. Hij wilde nu actief strijden tegen de belagers van zijn medemenschen. Bech sloot zich aan bij de ondergrondsche strijders.Begin 1943 weigerde Bech de z.g. "studenten-verklaring" te tekenen en werd hij gedwongen de universiteit te verlaten. Hij vond echter een plaats als co-assistent in het gemeenteziekenhuis te Arnhem, zodat hij zich toch kon blijven bekwamen voor zijn toekomstig beroep. Te Arnhem werkte hij bijna een jaar. Met zijn vrienden werden daar o.a. pogingen gedaan om gevangen Joden, die in het ziekenhuis werden verpleegd, te helpen ontvluchten, welke pogingen helaas zonder succes bleven.In Febrari 1944 hielp Jørgen een door de Duitschers gevangen genomen Hollandsch meisje uit het ziekenhuis ontvluchten. Hij was verplicht zelf onder te duiken en ging via Almelo naar Den Haag. Studeren was verder onmogelijk. In Den Haag kwam Bech in contact met de illegale groep "Trouw" en kort daarna werd hij opgenomen in een Knok Ploeg (KP). Deze overgang van levensomstandigheden was voor een mens van Jørgen's aard en aanleg wel bijzonder groot. Bij deze K.P. leerde hij Ed Maier kennen.Met grootten moed hebben Maier en Bech - deze twee veelbelovende jongemannen, die met recht tot de besten van Nederlands zonen mogen worden gerekend - voor de K.P. gewerkt. Menige gevaarlijke opdracht werd door hen gezamenlijk uitgevoerd. Hoe verschillend ook opgevoed en hoe verscheiden ook van aard, deze twee flinke jongens moeten elkaar in die spannende dagen goed hebben leeren kennen, elkaar hebben leeren begrijpen en vertrouwen. Beiden hebben zij geweten wat zij riskeerden. Beiden hebben zij hun leven gegeven.Na de bevrijding van ons land is nog het volgende bekend geworden. In September 1944 namen Bech en Maier deel aan een overval op een zwarthandelaren-café te Leiden. Enige dagen later werden zij op straat herkend door iemand, die hen aanwees aan een paar Duitsche militairen. Een poging tot ontvluchten mislukte.Zij werden gearresteerd en overgebracht naar het landgoed "Offem" te Noordwijk, waar een Duitsche instantie zetelde. Een Noordwijksch illegaal werker, die bericht kreeg van hun verblijf op "Offem", heeft getracht in contact te komen met beide gevangenen wat echter niet gelukte. Wel heeft hij ze gezien. Hij vertelde, dat deze jongens er wel vermoeid, doch vastberaden, uitzagen.Na urenlang onafgebroken verhoor werd Ed Maier op 27 Sept. 1944 en Jørgen Bech een dag later op het landgoed "Offem" gefusilleerd. Een Roomsch-Katholiek geestelijke uit Noordwijk verzocht den Duitschers toestemming om de jongens geestelijken bijstand te mogen verleenen, voordat ze, naar hij al vreesde, gefusilleerd zouden worden, hopende tevens hun naam en woonplaats te vernemen. Met de mededeling, dat geen prijs werd gesteld op geestelijken bijstand, werd dit verzoek botweg geweigerd.Bech en Maier, werden begraven op de plaats, waar zij gefusilleerd waren. Na de bevrijding werd hun stoffelijk overschot overgebracht naar de Algemeene Begraafplaats te Noordwijk, waar zij op het soldaten-kerkhof naast elkaar een laatste rustplaats hebben gevonden.Voor de nabestaanden moet het een grooten troost zijn te weten, dat deze jonge helden op God vertrouwden en bereid waren heen te gaan. Hun hart had den weg gewezen, dien zij hebben ingeslagen. Zij konden niet anders handelen dan zij deden en waren trouw aan hun overtuiging. Zij hebben recht op onzen innigen dank.Dat God hen in genade moge hebben ontvangen. Sluiten