Johannes Bernardus Keizers

Johan B. Keizers werd geboren op 23 april 1913 als 3e kind uit een katholiek gezin met 9 kinderen, 2 broers en 6 zussen, op een kleine boerderij in de wijk Holthuizen te Haaksbergen. Vader Bernard was metselaar en had daarnaast wat koeien, varkens, kippen en land. Moeder Dina was huisvrouw. Johan doorliep de katholieke jongensschool en werd al op jonge leeftijd stukadoor. Het was crisistijd en werk was moeilijk te vinden. Op de fiets ging hij o.a. naar Brummen en Vorden om werk te zoeken. Hij heeft o.a. meegewerkt aan het stuken van het plafond van de muziekkoepel op park Scholtenhagen te Haaksbergen en de watertoren in Eibergen. Johan bleef ongehuwd, maar hield wel van uitgaan en dansen. Johan was ook nog enkele jaren lid van de Vrijwillige Landstorm. In 1933 werd hij opgeroepen voor militaire dienst en de Prins Hendrikkazerne in Nijmegen was zijn standplaats.

Op 28 augustus 1939 werd de mobilisatie afegekondigd en moest ook "lichting 1933" en dus ook Johan als dpl. soldaat zich melden. Hij ging per bus en trein naar Amerongen. Hij schreef regelmatig kaarten en brieven naar huis en als het even kon, nam hij verlof. Hij schreef dat hij moest werken aan de stellingen. Maar omdat hij stukadoor was, werd hem gevraagd o.a. het lokaal in de barak te witten, een straatje aan te leggen en een omheining te maken. Een mooi vrij leven en dat beviel Johan wel. De dreiging van een naderende oorlog beviel hem allerminst liet hij in zijn brieven naar huis merken.

Er kwam echter een order dat een aantal jongens van zijn sectie naar Driebergen moest om gedurende 14 dagen een munitiedepot te bewaken, waarschijnlijk was dat kasteel Beverweerd. Johan stond voor de keuze om mee te gaan naar Driebergen of in Amerongen te blijven. Een jongen bood zelfs aan met hem te ruilen. Hij koos om te blijven want dan was er een kans om met de pinksterdagen met verlof naar huis te gaan. Deze keuze werd hem helaas noodlottig.

Op 10 mei brak de oorlog uit en al spoedig werden alle manschappen die geen duidelijke taak hadden toegevoegd aan de troepen in de frontlinie, voornamelijk 8 R.I. Zij moesten de stoplijn op de Grebbeberg verdedigen. Op 12 mei gingen soldaten, waaronder Johan, met de fiets van Amerongen naar Rhenen. In een terreinplooi werd nog even gerust om vervolgens tegen de avond in colonne naar de Grebbeberg te marcheren, in de buurt van Ouwehands Dierenpark waar de stoplijn was.

Vroeg in de avond van de 12e mei brak de hel los. Stuka's gooiden bommen op de stellingen, er was Duits mortier- en artillerievuur. Tegen 22.00 uur braken soldaten van het 3e bataljon van SS-regiment "Der Führer" onder commando van obersturmbannführer Hilmar Wäckerle uit en al schietend en schreeuwend probeerden ze langs de hoofdweg een doorbraak te forceren richting het spoowegviaduct. Dat lukte. De soldaten in de stoplijn werden overrompeld ondanks verzet.

Tijdens deze gevechten moet Johan hoogst waarschijnlijk op 12 mei 1940 's avonds laat gesneuveld zijn. Ook al staat op zijn graf als overlijdensdatum 13 mei 1940. Hij werd op 16 mei door sergeant Sellies en zijn mensen, belast met de opsporing en identificatie van de gesneuvelden, gevonden langs de straatweg Wageningen-Rhenen voor hotel de Grebbeberg samen met 3 andere soldaten, te weten: res.lt. C.J. Daniëls en de dpl. soldaten B. Olde Bolhaar en K. Kooistra. Johan werd diezelfde dag nog begraven in het 1e Hollandse graf, nr.49. Lt. kol bd Brongers en kol. bd de Leeuw bewaren de rapporten en archieven van sergeant Sellies en zij hebben deze informatie verstrekt.

Ondertussen was de oorlog beëindigd en was de familie in Haaksbergen erg ongerust omdat ze niets hoorden van Johan. Vader Bernard ging op 16 mei op de fiets van Haaksbergen naar de Grebbeberg om Johan te zoeken. Hij keerde 's avonds onverrichterzake terug. Niemand wist iets over het lot van Johan. Later gingen 2 zwagers nogmaals zoeken op de Grebbeberg. Daar vonden ze het graf van Johan.

Het verdriet in de familie was groot. Johan was zeer geliefd. Er werden herdenkingsvieringen gehouden in de Pancratiuskerk in Haaksbergen voor Johan en de andere gesneuvelden uit die plaats. Een rodekruisbrief bevestigde het sneuvelen van Johan en op het gemeentehuis van Haaksbergen kwamen de bezittingen van Johan aan: zijn legerkist, zijn zakbijbeltje, een vulpotlood, scheerspullen en zijn laatste soldij van die week: 1 rijksdaalder!

De familie liet een grafsteen uithouwen uit graniet en deze werd naar het graf op de Grebbeberg gebracht. Omdat de Duitsers uniformiteit wilden in de grafmonumenten kwam de grafsteen terug in Haaksbergen en heeft nog jaren achter de boerderij gestaan. Toen de boerderij werd afgebroken heeft broer Frans een stukje van de grafsteen meegenomen en dit verwerkt in het tuinpad van het nieuwe huis aan de Zeedijk in Haaksbergen.

Een dierbare en tastbare herinnering, naast de persoonlijke bezittingen, aan een zoon en broer die zijn leven liet voor het Vaderland! Hij wordt nog steeds gemist door zijn jongste broer Frans.