Zo veel jaren later is er van Wim (Wilhelmus Bernardus) Kruitwagen weinig meer bewaard gebleven dan een klein stapeltje documenten. Zijn stoffelijk overschot rust op het Militair Ereveld op de Grebbeberg bij Rhenen, vlak bij de plaats waar hij sneuvelde. Zijn oorlog duurde maar twee dagen. Hij sneuvelde op 12 mei 1940. Hij stierf voor de verdediging van het vaderland, maar 25 jaar oud. Welke dromen hij ook had voor zijn leven, hij zou er geen één realiseren.

Wim Kruitwagen kwam uit een groot katholiek gezin van in totaal tien kinderen. Hij was afkomstig uit Zevenaar, vlak bij de Duitse grens. Wat heeft hij geweten van wat er een paar kilometer oostelijker allemaal gebeurde? Hoe keek hij aan tegen het Naziregime? We zullen het nooit weten. Nu was het mei 1940 en Wim was soldaat. Gelegerd bij de Grebbeberg waar het Nederlandse leger koortsachtig maar tevergeefs probeerde de Duitse overmacht te weerstaan. Hoe de militaire situatie op dat moment precies was, weten we niet. Het verhaal gaat dat hij sneuvelde door een afketsende kogel.

Of zijn moeder het aankomende drama zag aankomen, blijft natuurlijk altijd gissen. Maar tijdens de kerkdienst die ze op 10 mei (Eerste Pinksterdag) bijwoonde werd ze duizelig en dreigde ze flauw te vallen. Later vertelde ze dat ze had aangevoeld dat er iets ergs was gebeurd. Ze was er die dag verschillende keren met een pakje brood op uit getrokken in de hoop dat haar kind thuis zou komen. Maar Wim Kruitwagen kwam niet thuis. Nooit meer zou hij thuiskomen. Want dat is de essentie van de dood: Nooit meer.

Vooral in de eerste periode na het overlijden van Wim had zijn moeder het moeilijk. Thuis ging het leven door. Ze had het gevoel dat ze er haar gezin niet altijd mee lastig kon vallen. Dus trok ze er af en toe op uit. Schort voor. Op de fiets. Soms eindigde ze dan bij een van haar andere kinderen, waarvan er inmiddels enkele de deur uitwaren. Om te huilen maar ook om een luisterend oor te vinden.

Wim Kruitwagen werd begraven op de Erebegraafplaats op de Grebbeberg. Voor zijn ouders, broers en zusters zou de Grebbeberg altijd een bijzondere plek blijven, zoals de Pinksterdagen altijd bijzondere dagen zouden blijven.

Moeder Kruitwagen is tot op hoge leeftijd (ze werd 95 jaar) het graf van haar zoon blijven bezoeken. Zijn broers en zussen hebben dat voortgezet en nu doen volgende generaties het.

Een gewone jonge man, die nog een heel leven voor zich had. Opgeofferd aan idiote ambities van een geperverteerd politiek systeem. Zoals talloos veel andere jonge mannen van zijn generatie. Zijn leven was niet zinloos. Maar willen we zijn dood maar enige zin geven, dan mogen we hem niet vergeten. Zoals we ook niet mogen vergeten hoe zinloos oorlog eigenlijk is.