Op Tarakan, het 260 km2 grote eiland voor de noordoost kust van Borneo, worden jaarlijks 6 miljoen vaten kwalitatief zeer hoogwaardige olie opgepompt uit 700 bronnen. De Japanners hebben deze olie hard nodig om de oorlogsinspanningen te kunnen volhouden. In de vroege ochtend van 11 januari 1942 landen vanaf zestien transportschepen, begeleid door een lichte kruiser, veertien jagers en zes mijnenvegers, een invasiemacht van ruim 6.000 Japanse troepen van de Sukaguchi brigade op twee plaatsen op Tarakan. De verdediging bestaat uit 1.300 man KNIL en Marine personeel, verdeeld over vijf kustbatterijen, twee batterijen veldartillerie, vier secties luchtdoelgeschut, vier Brewster Buffalo jachtvliegtuigen, drie Glenn Martin bommenwerpers, drie MLD Dornier vliegboten en de mijnenlegger Hr. Ms. Prins van Oranje. De troepen staan onder leiding van Luitenant-kolonel Simon de Waal. Als de invasietroepen op 10 januari het eiland naderen worden volgens plan de olie installaties door eigen eenheden vernield. Eerste Luitenant KNIL J.W. van den Belt speelt met zijn genie eenheid van zeventig man (30 militairen en 40 burgers van de Bataafse Petroleum Mij.) een belangrijke rol bij de vernietigings-werkzaamheden. Op de petroleumvelden bij Pamoesian worden alle installaties vernield, daarna gaan de grote tanks bij de haven in vlammen op. Deze bevatten circa 100.000 ton petroleum en de lucht boven het eiland kleurt zwart van de rook. Op 11 januari, kort na middernacht, landen de Japanners op twee plaatsen aan de oostkant van het eiland, zonder veel weerstand te ondervinden. Later wordt er op sommige plaatsen hard gevochten, maar de Japanse troepen rukken gestaag op naar de Nederlandse versterkingen. De verdedigers worden al snel omsingeld en op 12 januari is de situatie onhoudbaar geworden. De Nederlandse troepen geven zich over. Van den Belt sneuvelt op de laatste dag en wordt postuum onderscheiden met de Bronzen Leeuw. Sluiten