Wim van Dam werd op 13 februari 1920 in Den Haag geboren. Hij was sinds het begin van de oorlog betrokken bij het verzet tegen de Duitsers. Zijn moeder, weduwe geworden in 1940, gaf onderdak aan onderduikers, onder andere aan twee Joodse vrouwen en een Joods jongetje van zes jaar. De verblijfplaats van deze drie onderduikers werd verraden waarna ze door de SS werden opgehaald. Het Joodse jongetje Hans Stranders is omgebracht in Auschwitz.

Wim, die nog thuis woonde, besloot daarna dat hij beter kon vertrekken naar een veiliger onderkomen. Hij ging naar het huis van zijn verloofde Reinie Denekamp in Elspeet. Samen met de vader van Reinie deed hij daar verder mee aan verzetsactiviteiten. Hij bracht onder andere voedsel en drinken naar de ± 60 onderduikers, die verscholen zaten in een door vader Denekamp gebouwd ‘huis’, een hut diep onder de grond in de bossen bij Vierhouten (Het verscholen Dorp). Wim sprak niet met Reinie over zijn werk in het verzet. Zoals hij tegen haar zei: ‘Wat je niet weet kun je ook niet verantwoorden.’ Het enige wat ze wist, was dat hij gezocht werd.

Nadat er een waarschuwing was gekomen dat er de volgende dag in Putten een grote razzia gehouden zou worden, en dat die razzia zich zou uitbreiden over de Veluwe, had de vader van Reinie er bij Wim op aangedrongen om zich samen met hem en Reinie’s oudere broer te verschuilen in de onderduikplek in het bos. Wim ging echter niet mee naar deze schuilplaats. Misschien achtte hij het veiliger om een andere plek te zoeken, misschien wilde hij vlakbij Reinie blijven. Achter het huis waar de familie Denekamp woonde was een oude, hele dikke boom, midden in een weiland. Wim was er met zijn Bijbeltje en zijn pijp naar toe gelopen. Uit het verhaal van Reinie, dat ze schreef in 1992: “… En daar waren ze, veel soldaten. Huizen werden doorzocht, hooibergen doorpriemd, schuren en sloten, niemand werd gevonden, wat de Duitsers natuurlijk razend maakte….’ En: ‘Ik stond op het tuinpad naast ons huis, en hoorde iemand zeggen: “Daar onder die boom is iemand. Schieten! Een schot, en weer die stem.”……. Iemand anders, die zich in de buurt had verscholen, had verstaan wat de schutter zei: ‘Zo, heb ik die even goed door zijn kop geschoten!’ Waarschijnlijk was een slip van zijn lichte jas te zien geweest. Wim had zijn Bijbeltje – dat hij altijd in zijn zak had - in zijn handen toen hij stierf. Het was 10 oktober 1944. Wim werd slechts 24 jaar oud.